Rapport - Het onderzoek vond plaats in voorjaar en zomer 1983. Met behulp van enige studenten Sociologie ging Lijferink aan de slag. Ze bezochten een groot aantal piraten in die dorpen en hadden met hen gesprekken. Ook bij mij kwamen Lijferink en zijn studenten enige malen op bezoek. Het werden gesprekken over piraterij die de hele avond duurden. Pas in 1988 kwam het resultaat daarvan. Toen verscheen een rapport met de titel 'Illegale Recreatie' (Nederlandse piraten en hun publiek). Het is een 128 pagina's tellend raport en ik zal trachten hier in beknopte vorm de kern weer te geven. Allereerst de motivatie voor het rapport:

Er is in deze studie niet gestreefd naar een min of meer volledig overzicht van de radiopiraterij in Nederland, voor zover dat ooit mogelijk zou zijn. Na een beknopte beschrijving van de politieke en technische ontwikkelingen rond het onderzochte medium en een analyse van de voorhanden zijnde onderzoeksrapporten worden de resultaten van een lokale studie onder clandestiene zenders en hun publiek gepresenteerd. Dit onderzoek vond in een niet-stedelijk gebied plaats omdat vermoed werd dat de betekenis van deze vorm van (re)creatieve tijdsbesteding in plattelandssamenlevingen afwijkt van die in de grote steden (citaat).

Voetenbank - In het eerste deel van het rapport is er een beschrijving van de toenmalige radiosituatie in Nederland (alleen toegestaan aan de Publieken) en de geschiedenis van ons omroepbestel. Verder de constatering dat etherpiraterij al een heel oud fenomeen was. Nadat in 1904 deze vorm van radiomaken wettelijk strafbaar was gesteld waren er in de dertiger jaren al de nodige piraten. Werkloosheid en slechte ontvangst van de publieke omroep in het oosten van het land worden genoemd als argumenten om (daar) piraat te worden.

Eveneens wordt aangestipt de aanwezigheid van piraten die in de Tweede Wereldoorlog ageerden tegen de Duitse bezetter. Verder wat aardige voorbeelden uit het piratenverleden: in 1958 was er een piraat in Twente waar je tegen betaling van een gulden een plaat kon aanvragen. Toen daar een inval plaatsvond door de RCD en politie, was er na uitgebreide huiszoeking geen zender te vinden. Totdat opviel dat een eveneens daar aanwezige 'oude vrouw' op haar stoel bleef zitten en nerveus bezig was met haar voetenbankje. Daarin bleek de zender te zitten. Ook het verhaal van Radio Paloma uit Amersfoort die in 1979 werd opgepakt en waar 1.000 symphatisanten kwamen opdagen die ondermeer drie politiewagens vernielden. En het verhaal van Radio Milano (zie ook deze website).

Vermogen - Vermeldt wordt dat de zendvermogens in de loop der jaren steeds hoger zijn geworden om ontvangst mogelijk te laten blijven (in verband met het groter wordende aantal piraten). Invicta 500 Watt, een aantal anderen zoals Mexico en Black Molly 200-300 Watt en dan de kleineren met 5-10 Watt. Qua uitzendtijd wordt aangegeven dat Invicta het gehele weekend uitzendt en de rest 13 uur per week (Mexico) of minder. Hun programma's duren meestal 2-3 uur. Ook het gegeven dat er tussen een aantal ruzie is over de uitzendtijden (concurentie). De piraten geven aan dat ze veel mensen hoop en plezier verschaffen met hun uitzendingen.

De 'Nederlandstaligen' hebben het dan over zieken en bejaarden. De meesten gebruiken een herkenbare tune en ook jingles, nieuws (doorgeprikt van het ANP) en intervieuws worden genoemd. De meesten draaien verzoekplaten, alleen Invicta niet. En vaak worden in de programma's spelletjes gespeeld met de luisteraars. Eén station deed zelfs een bingo maar moest op aandringen van overheidsfunctionarissen hiermee stoppen. De presentatiestijl van de piraten loopt nogal uiteen. Voor Invicta is die gespecificeerd: De programma's worden gepresenteerd door echte discjockey's, die ook elders (bijv. in discotheken) werkzaam zijn (geweest). Hun manier van radiomaken doet erg denken aan die welke bij Hilversum III gebruikelijk is; ook de manier van praten vertoont overeenkomsten: zo wordt elke lettergreep extra beklemtoond (citaat).