Medianostalgie
 
 
 
Look Boden vertelt (deel 1)
door Look Boden
 

 

 

 

Look Boden was in de jaren 1966 en 1967 deejay bij de zeezenders Radio Dolfijn en Radio 227. En maakte daar uiteraard fraaie gebeurtenissen mee. MediaNostalgie sprak met Look en tekende zijn verhaal op.

 

Over de reling - De tender ploegde door de hoge golven en het kleine bootje werd ruw heen en weer geslingerd. Het was bijna windkracht 11. Het groepje jonge kerels aan boord zag groen en geel en leegden de inhoud van hun magen over de reling. De schipper kon er wel om lachen.

De haven van Harwich was al lang uit zicht en verder was er in dit stormachtige weer niets anders te zien dan water. Maar weldra zou dan toch de Laissez Faire opdoemen. Daar ging de reis heen, daar gingen deze kerels radio maken. En één van hen was Look Boden. Het was 11 november 1966.

 
 

Muzikaal - Look Boden had al van jongs af aan wat met muziek. En dus ging hij naar het muzieklyceum in Rotterdam voor zijn conservatoriumopleiding. Studeerde contrabas, zang, piano en gitaar en de nodige droge theoretische muziekgeschiedenis, harmonieleer en solvege zoals hij het omschrijft. "Maar" zegt Look, "dat betekende ook dat muziekradio mij erg aansprak.

En dat leidde er toe dat ik thuis een studio ging bouwen en  programma's ging maken. Dat deed ik voor de RANO ziekenomroep. Ik woonde nog bij mijn ouders in Papendrecht en zij hadden een benzinestation. Daar kwam regelmatig Hans Oosterhof tanken". Hans was programmamaker bij de zeezender Radio Veronica en zelfs nog een tijdje programmaleider. Hij deed zijn programma's onder de naam Suhandi waaronder een wekelijks uur met muziek uit Indonesië. Later zou hij naar Curaçao verhuizen en daar bij Radio Hoyer beginnen wat, naar ik me heb laten vertellen, later zijn eigendom is geworden en dat nog weer later drie of vier verschillende radiostations had op dit Antilliaanse eiland. Look: "Mijn vader kende mijn interesse voor radio en spoorde mij aan om Hans eens aan te spreken.

Dat deed ik en ik vertelde hem dat ik graag eens mee wilde naar de studio’s van Veronica. Hans reageerde postitief. Veronica organiseerde in die tijd talentenjachten (o.a. de Noordzeekust talentenjacht) en ik ging deze met een vriend opnemen welke opnames door Hans weer in zijn programma verwerkt werden. Naast mijn studie een leuke bezigheid".

 

Sandy Coast - Het was inmiddels 1966 en de tijd dat popgroepen als bosjes uit de grond schoten met als voorbeeld al die succesvolle Engelse bands zoals The Beatles, The Rolling Stones, The Kinks, The Who en nog veel meer. Een studiegenoot van Look had ook een bandje. Het was Hans Vermeulen uit Den Haag en zijn groep heette Sandy Coast. Deze hadden een talentenjacht gewonnen (Eddy Ouwens and The Eddysons werden tweede) en hadden een plaatje op mogen nemen. Look: "Hans vroeg me of ik de Sandy Coast eens onder de aandacht wilde brengen bij Willem van Kooten (alias Joost den Draayer) en dat deed ik. Ik weet niet in hoeverre mijn activiteit in deze invloed heeft gehad maar de groep werd succesvol".

Look Boden zelf achter de knoppen (foto: Look Boden)
In najaar 1966 scoorde Sandy Coast hun eerste hit met 'We'll meet again' en vervolgens stond de groep tot 1973 veelvuldig in de Top 40. Met als grootste succes 'True love that's a wonder' dat in 1971 de derde plaats in de hitparade behaalde. In 1981 volgde er een comeback. In de tussenliggende tijd was Hans Vermeulen ook actief geweest met de Rainbow Train.
 

Amerikanen - Look Boden: "Het was leuk werken voor Veronica en we kwamen vanwege de talentenjachten in heel het land. Toen Hans zijn vertrek aankondigde vroeg hij of ik zijn programma niet wilde overnemen wat ik slechts één of twee keer gedaan heb, want ergens in oktober 1966 stond er een klein persbericht in de Telegraaf waarin de start van een nieuw Nederlands radiostation werd aangekondigd en waarvoor medewerkers werden gevraagd. Geen idee wat dat was maar het sprak me meteen aan en dus ik schreef een brief naar het hotel in Amsterdam waar een aantal Amerikanen huisden die ermee bezig waren. Heel verrassend kreeg ik een uitnodiging voor een gesprek dat zou plaatsvinden in hotel Krasnapolsky in Amsterdam.

Daar ging ik dus heen, als 19-jarige jongen naar de 'grote stad'. Ik moest me melden aan de balie van het hotel en werd daar opgehaald door iemand die later Jack Curtis bleek te zijn, een Amerikaanse deejay en programmaleider van de zeezender Swinging Radio England. Hij zat daar dus met een paar landgenoten en zij waren de mensen achter de nieuwe zeezender. Ze vertelden me dat het ging om een radiostation dat zou worden opgestart vanaf het zendschip Laissez Faire en dat op Nederland gericht zou zijn. Ze wilden met 'nieuwe' Nederlandse jocks beginnen en keken dus even bedenkelijk toen ik vertelde dat ik al wat deed voor Veronica. Maar ze lieten me toch een stemtest doen. Daarna werd me gevraagd of ik even beneden in de hal van het hotel wilde wachten zodat ze konden overleggen".

 

Radiosituatie - De radiosituatie in Nederland was in die tijd heel compact. De Publieke Omroepen hadden drie stations. Hilversum 1 en 2 brachten maar weinig muziekprogramma's. Hilversum 3 was muziekzender maar alles waar maar de benaming muziek op kon worden geplakt werd gedraaid en dat maakte het niet bepaald aantrekkelijk. Radio Luxemburg was jarenlang goed beluisterd geweest maar de populariteit nam behoorlijk af. Hét station van Nederland was dus Radio Veronica, naast de populaire zeezenders Radio Caroline en Radio London. Veronica bestond inmiddels 6 jaar en had zich ontwikkeld tot een professioneel radiostation.

Eerste deejays Radio Dolfijn (foto: Look Boden)
De programma's werden opgenomen in studio's in Hilversum en het zendschip de Norderney lag voor de kust van Scheveningen vanwaar men op middengolf een groot gedeelte van Nederland wist te bereiken. Veronica was heel populair, zeker nadat op 1 januari 1965 de Top 40 was ingevoerd en het format daarop was aangepast. Maar verder was er niets op radiogebied specifiek voor ons land en je kon stellen dat er ruimte was voor nog een muziekstation.
 

Naar zee - Look Boden: "Ik zat dus te wachten in de hal van Krasnapolsky. Na een tijdje kwam Jack Curtis weer naar beneden en vertelde me dat ik was aangenomen. Ik sprong een gat in de lucht want dit was voor een jonge radiofanaat toch een mooi avontuur. Maar tegelijk besefte ik dat ik twee problemen had. Om te beginnen dat ik mijn muziekinstrumenten niet mee kon nemen naar het zendschip en dat het dus met mijn studie wel afgelopen zou zijn. En bovendien was ik nog niet meerderjarig want in die tijd was je dat pas op 21-jarige leeftijd. Ik besloot dus om mijn ouders te bellen. Die kwamen meteen naar Amsterdam en hadden ook een gesprek met Jack Curtis en de andere aanwezigen. Ze hadden er nog al snel vertrouwen in en ik kreeg toestemming om de job te aanvaarden. Sterker nog, mijn ouders waren altijd erg zakelijk ingesteld en de contacten die daar ontstonden met de leiding van deze radio-organisatie zorgden ervoor dat mijn vader later in Nederland ook reclamezendtijd ging verkopen voor Dolfijn en 227. Maar goed, ik zou naar een zendschip gaan en discjockey worden bij een radiostation".

 
SRE - De Olga Patricia was een voormalig vrachtschip dat was aangekocht door een Amerikaanse organisatie met als doel er een zeezender op te beginnen gericht op Engeland. Eén van de oprichters  was betrokken bij het radiostation KLIF 1190 in Dallas. Met als voorbeeld de inmiddels succesvolle stations Radio Caroline en Radio London dacht men in de UK een groot publiek te kunnen bereiken met een popstation en zo veel reclamezendtijd te kunnen verkopen. Men had beraamd er veel geld mee te kunnen verdienen. Het in Panama aangekochte schip werd in Miami omgebouwd, kreeg de Hondurese vlag en werd vervolgens naar Engeland gevaren en werd daar verankerd in internationale wateren voor de kust van Walton on the Naze (zuid-oost kust).
Olga Patricia/Laissez Faire (foto: Popperfoto)

Aan boord waren maar liefst twee middengolfzenders van het merk Continental (in die tijd was FM nog niet belangrijk) en derhalve ook twee radiostudio's. Op het middendek stond een gigantischezendmast waarvan deskundigen zeiden dat deze te hoog was voor dit schip. Na verloop van tijd werd de naam van het schip veranderd in Laissez Faire. Op 18 juni 1966 startte hier Radio England op 227 meter (1322 khz). Het station dat formeel de naam Swinging Radio England kreeg was een op Amerikaanse leest geschoeide popzender. Programma's werden gemaakt door deejays waarvan er een aantal legendarisch zijn geworden: Chuck Blair, Roger Day, Larry Dean, Graham Gill, Ron O'Quinn, Johnny Walker en Rick Randall.

 

Britain Radio - Via de andere zender (en studio) startte vervolgens een dag later, 19 juni 1966 Britain Radio. Dit station zat op 355 meter (845 khz). Britain Radio was een station dat easy-listening muziek bracht en waar de programma's onder meer werden gemaakt door Ed Moreno, Tony Windsor, Johnny Walker en ook Rick Randell. Na een aantal maanden bleek dat Swinging Radio England niet succesvol was en de organisatie die er veel geld in had gestoken leed grote verliezen. Look: "SRE was veel te Amerikaans en dat sloeg niet aan in Engeland". De organisatie besloot dat het zo niet verder kon en op 4 november 1966 stopte SRE. Het station had slechts 5 maanden bestaan. De eigenaren hadden hun oog op de Nederlandse markt laten vallen. Daar was slechts één zeezender (Veronica) in tegenstelling tot Engeland waar op dat moment al zeker 6 radiostations vanaf schepen en forten actief waren. Men zou dus een Nederlandstalig radiostation gaan opzetten en in de laatste dagen van SRE werd daar het station al aangekondigd als Swinging Radio Holland.

 

Aan boord - Look Boden: "Buiten mij waren er nog een aantal jongens aangenomen als deejay voor het nieuwe station. De anderen waren Jos van Vliet, Peter van den Hoven, Thijs Lieffering, Rob Klaasman en Jacques Soudan. Alle programma's zouden live vanaf het zendschip worden gedaan. Het schip bleef gewoon op zijn ankerplaats voor de Engelse kust en dus voeren wij met de nachtboot vanuit Hoek van Holland naar Harwich Daar stapten we op de tender, een bootje dat ons naar de Laissez Faire bracht.

Het was natuurlijk sensatie om die boot te zien opdoemen aan de horizon met die grote mast als blikvanger. En om er aan boord te gaan. Dat was op 11 november 1966. Een week daarvoor was Swinging Radio England gestopt. In rap tempo werd ons het één en ander bijgebracht over de werking van de studio en de volgende dag begonnen we al. Pas aan boord kregen we de naam van het station te horen: Radio Dolfijn

De Dolfijn/227 studio aan boord (foto: Look Boden)

 

 
 
 
Terugkeren naar de MN home