De moederfiguur van al deze popmuzikanten werd Cass Elliot (Mama Cass) van The Mama's en Papa's, bij haar kon iedereen terecht met problemen en zij stimuleerde musici om  gezamenlijk projecten op te zetten. En het huis van Frank Zappa was geruime tijd een zoete inval waar iedereen maar langskwam en ook bleef slapen. Overigens is de meest bekende straat in Laurel Canyon misschien wel Lookout Mountain want daar woonden veel musici die grote sterren werden. En de locale kroeg Laurel Tavern was de plaats waar men elkaar vaak tegenkwam.

Joni - Misschien waren David Crosby en Stephen Stills wel een beetje het muzkale middelpunt. Hippies, niet vies van vrouwen, drank en een joint. Maar ook echte popmusici. Samen componeerden ze mooie songs en toen Graham Nash in Engeland de succesvolle groep The Hollies verliet en naar de Valley verhuisde en zich bij hen voegde ontstond een fraai trio. Ze maakten de LP Crosby, Stills & Nash en optredens volgden. Hun eerste grote optreden vond plaats op het roemruchte Woodstock Festival in juni 1969. Enige tijd daarna werden ze regelmatig bijgestaan door Neil Young die samen met Stephen Stills in de groep Buffalo Springfield had gezeten (bezoekers van de Delta Radio website kennen hen van het nummer "Expecting to Fly'). En zo ontstond het roemruchte kwartet Crosby, Stills, Nash en Young. Uiteindelijk resulteerde dat in de klassiek geworden LP 'Deja Vu' (1970).

Inmiddels had David Crosby een beginnend zangeresje ontdekt en ze werd zijn vriendin, de uit Canada afkomstige Joni Mitchell die hij begon te promoten. Maar uiteindelijk ging zij samenwonen met Graham Nash in een huisje in Laurel Canyon en daarover schreef Graham het nummer 'Our House' dat op 'Deja Vu' te horen is. Joni werd door dit alles ook in rap tempo een ster en al gauw bleek dat ze David Crosby en Graham Nash en hun composities niet nodig had om succesvol te zijn, ze componeerde zelf prima songs, maakte platen die gigantisch verkochten en deed succesvolle optredens. Treffende titel van één van haar eerste LP's: 'Ladies of the Canyon' (1970).

The Strip - Begin jaren zeventig verhuisden een aantal van de Canyon bewoners naar een drukker gedeelte van Los Angeles: The Strip. Iedereen die wel eens in L.A. is geweest zal het kennen. Daar ook had zich inmiddels alweer een nieuwe generatie popmuzikanten gevestigd die in snel tempo succesvol werd, simpelweg omdat het allemaal zeer goede en creatieve artiesten waren. Onder hen mensen als Bonnie Rait, J.D. Souther en Graham Parsons. Maar ook een al lang bekende naam was daar ineens: Carole King. Zij was in de jaren zestig beroemd geworden doordat ze samen met haar echtgenoot Gerry Goffin veel popmuziek componeerde die door andere artiesten op plaat werd gezet, niet zelden met veel succes.

Denk maar eens aan 'The Locomotion' van Little Eve, 'A Natural Woman' van Aretha Franklin en ook 'One Fine Day' van het damesgroepje The Chiffons. (Vele jaren later werd ex-Beatle George Harrison nog eens veroordeeld wegens plagiaat omdat zijn song 'My Sweet Lord' te veel leek op 'One Fine Day' en George moest daarvoor diep in de buidel tasten.) Wel, die genoemde Carole King had in de sixties af en toe zelf een plaatje gemaakt, o.a. de hit 'It might as well rain until September', maar was begin jaren zeventig ineens een hippie zangeres die in het genoemde L.A.- wereldje een naam van formaat werd. In 1971 bracht ze de solo-LP 'Tapestry' uit (met de fraaie hit 'It's too Late') en dit album stond 15 weken op nummer één in de Amerikaanse LP hitparade.

Zakelijk - Al deze artiesten waren zakelijk gezien door schade en schande wijs geworden. Doordat hun composities, platen en optredens in de hele wereld een groot succes werden, bracht dit alles veel geld op. Maar foute managers en platenmaatschappijen hadden de zakelijk niet kundige artiesten contracten laten tekenen die voor hen niet zo goed waren. Het bekende verhaal was dus dat de managers en platenmaatschappijen er met de grote verdiensten vandoor gingen. Totdat David Geffen zich ermee ging bemoeien.

Hij ging in de tweede helft van de jaren zestig het managment van veel artiesten doen en richtte begin jaren zeventig een eigen platenmaatschappij op die hij vestigde op Sunset Boulevard: Assylum Records. Vervolgens legde hij de succesvolle artiesten uit zijn omgeving contracten voor die voor hen goed in elkaar zaten. De popmusici zouden daar dus goed gaan verdienen en bij David Geffen gaan krijgen wat hen toekwam. Velen tekenden bij David en hij kreeg dan ook een goede naam in de Amerikaanse popwereld. Voor David Geffen betekende het dat hij een groot aantal populaire artiesten bij zijn beginnende platenmaatschappij kreeg en dit dus een succesvolle onderneming werd.

Eagles - The Eagles worden gezien als de vervolmaking van de Laurel Canyon pop. Wereldwijd waren ze jarenlang enorm populair met een groot aantal succesvolle LP's en single hits. En dat betekende dat de heren bakken met geld verdienden. Vanuit de wereld van de hippie artiesten werden ze wel een beetje sceptisch bekeken, tegenover de door de hippie artiesten gemaakte muziek was die van The Eagles veel strakker, gladder en commercieeler. Maar ik denk niet dat we dat als iets echt ernstigs kunnen beschouwen. Integendeel: zelf ben ik altijd een grote fan van The Eagles geweest die prachtige pop hebben gemaakt.

Ik herinner me nog dat begin 1977 hun misschien wel meest succesvolle album uit kwam: 'Hotel California'. Dat was van het soort waar artiesten maandenlang voor in de studio hadden gezeten en men had geprobeerd het muzikaal perfect te maken. 'Hotel California' was enorm succesvol en toen in dat voorjaar de titelsong hier een singlehit was, waren The Eagles in Nederland voor een concert in het Rotterdamse Ahoy. We gingen er met een groep van negen mensen heen en die zaten allemaal opgepropt in een grote stationcar. Eenmaal in Ahoy wisten we als echte brutaaltjes een topplaats te veroveren en nog altijd heb ik mooie herinneringen aan dat concert.